martes, 30 de marzo de 2010

Algunhas fotos de Arquitecturas durante o festival ALT 10. Venres 19 de marzo no Marco




miércoles, 17 de febrero de 2010

Próxima actuación o venres 19 de marzo ás 20h00 no MARCO dentro da programación do festival ALT  de Vigo. 

Carolina Fernández, creadora multidisciplinar galega presenta a súa obra escénica “Arquitecturas Interiores”.  É unha exposición en vivo, é dicir, unha obra en movemento onde videocreacións, instalación, arte urbana, reciclaxe artística, moda, poesía, danza e teatro combinánse neste traballo escénico en busca dunha linguaxe propia.




A artista trata de escribir co seu corpo, voz e movemento un discurso íntimo en confrontación coa realidade exterior, como unha gramática escénica articulada arredor da intimidade, que xira en torno a temas como a desestructuración do pensamento da cidade ou a busca dunha nova metodoloxía de habitar os espazos e de estar no mundo.

Inténtase traer ao espazo escénico o noso primer escenario, a rúa, a realidade exterior na que vivimos como espazo de representación. Ese outro escenario e o lugar que nel ocupa o suxeito é o que quere mostrar este proxecto. A realidade do mundo no que vivimos tende a abolir a distinción entre o teatral e o real. O mundo contempóraneo xa é unha inmensa representación. O suxeito busca continuamente o seu lugar nel. O proxecto non deixa de mostrar en escea esa inquietude e invita a unha interrogación sobre o lugar do suxeito nesta sociedade contempóranea. 


Este traballo artístico contou con importantes colaboracións:

Alfonso Pexegueiro: Escritor e poeta galego; escribiu un poema escénico en concordanca cos pensamentos da obra.

Gael Herrera: Montadora profesional; gravou e editou as videocreacións, estudou as súas aplicacións en escea.

Germán Gundín: Director técnico da obra, encargado da producións das videocreacións, iluminación, montaxe técnica.

Xavier Albertí: Músico e recoñecido director de escena catalán, aportou a súa visión externa ao proxecto.













 A primeira parte deste traballo foi seleccionada para o Festival de Arte e Reciclaxe “Drap’ art” de Barcelona durante o mes de decembro do 2008.

 No 2009 obtivo unha residencia artística do Centro Coreográfico Galego. 

 Nese mesmo ano obtivo ademáis outra subvención do AGADIC para a produción de  curtametraxes experimentais e creadores individuais.






















  

Textos de Alfonso Pexegueiro

Dúbidas sobre a cidade. Nubes. Tormenta.

Hoxe non me levanto…….

Gozo, Amor…  

Non. Ti goza. Eu miro.


Ela intentará ir cara atrás. Unha cinta mecánica impídello. Xa está instalada no tempo veloz. Esfórzase. Xira. Resiste. A cinta do progreso impídelle regresar. Os espazos diminutos asfíxiana. A multitude derrótaa. A velocidade…  Ela colle o seu colchón, a súa culpa e vaise á rúa. Colle a cruz dos soños e do pracer e vaise á rúa. O Suplicio. A Culpa. Ela…

                                                                 Alfonso Pexegueiro.

Alfonso Pexegueiro (Angoares, Ponteareas) é un dos poetas máis relevantes do panorama literario galego contemporáneo. Fundador en 1975 do Grupo de Comunicación Poéticas Rompente, creou xunto a outros escritores, a Asociación de Escritores en Lingua Galega. En 1978 recibiu o Premio da Crítica.

Declaración de intencións da artista:

Nunha sociedade onde os seres humanos se senten estranxeiros na súas construccións urbanas, onde a vida pública non nos permite asumir a nosa interioridade como subxetividade -neste traballo pretendo darlle outro enfoque ao concepto de construcción- podemos reconstruir espazos externos sen antes autoconstruirnos a nós mesmos?

Todo proceso de cognición que permite unha evolución no ser humano comeza por construir unha estructura. Aquí quero amosar a primeira delas, a que me permite crecer nunha realidade onde o social está dominado por un imperialismo cultural sen espazos evolutivos.

A Miña estructura- a miña casa- o meu refuxio – o meu corpo

Defino esas paredes que delimitan a fronteira entre o que son e o mundo exterior. Todo isto implica a autoconstrucción dun espazo íntimo dentro do noso corpo, dunha exploración máis aló dos límites establecidos para buscar a nosa individualidade.

A alma é unha morada… recordando “as  casas “ e “as habitacións” aprendemos a morar dentro de nós mesmos . Bachelard, 1993


Carolina Fernández (Francia, Galicia 1978) 
Artista multidisciplinar escénica iniciouse en danza contempóranea no 2000 en Santiago de Compostela con Beatriz Fuentes continua recibindo talleres e cursos con diferentes profesionais como Andrés Corchero, Constanza Brincs, Hisako horikawa, Regina Goerger, Carmen Werner, Jordi Cortés, Guillermo Weickert… Estuda tamén danza en Francia no Centro Nacional de Danza Contempóranea/CNDC.2003. Angers. No 2004 Volveu a Santiago para estudar de forma intensiva na escola de teatro contempóraneo “Espazo Aberto” dirixida por Carlos Neira. Presentou a súa primeira obra multidisciplinar “Nin principes nin hostias” na sala Nasa en xaneiro e xuño do 2006. Foi becada polo Consorcio Audiovisual para formarse nun laboratorio de cine experimental en Paris, en Abril 2007. Dende 2008 estuda e investiga en artes gráficas, visuais e deseño para incorporalo no seu traballo artístico escénico.
Presenta varias das súas videocreacións en diferentes festivais nacionais. Gana un premio en artes gráficas: Xóvenes Creadores GZCREA 2007. Estuda Produción, xestión e distribución de espectáculos na Sgae no 2008. Actualmente forma a súa compañia POETICAS URBANAS na Coruña e traballa no seu espectáculo, “Arquitecturas Interiores”. Obtivo durante o ano 2009 unha residencia artística co Centro Coreográfico Galego, e unha subvención do AGADIC para a producción de curtametraxes experimentais para creadores individuais. 
Ademais coordina un espazo en Viveiro e unha asociación cultural Centro Creacións Artísticas, un proxecto artístico-social en construción que pretende ser un espazo multidisciplinar de formación e creación.


domingo, 25 de mayo de 2008

Esta obra artística de carácter multidisciplinar es un collage de creaciones visuales en unos espacios escénicos donde la bailarina performer trata de escribir con su cuerpo, voz y movimiento un discurso íntimo en confrontación con una realidad exterior. La obra se articula en torno a temas como la desestructuración del pensamiento de la ciudad o la búsqueda de una nueva metodología de habitar los espacios y de estar en el mundo.
Para ello se sirve como punto de partida de tres videocreaciones:

1- “Un sueño distorsionado”
2- “Un espacio de violencia”
3- “Memoria urbana”

Estos videos nos remiten a nuevas formas de mirar el mundo, son como poemas que rompen con la narrativa de la ciudad.

Conceptos y contenidos:

1-Este video fue grabado en la ciudad de A Coruña en diciembre del 2008. En él me paseo por las calles con un colchón a cuestas.
¿Por qué un colchón?
Porque es un lugar íntimo, de placer, de desarrollo de tu ser interior. Es llevar tu casa a cuestas en una realidad donde no hay sitio para la individualidad de cada uno. Vivimos dentro de una maravilla social, con circulación ultrarrápida de signos. Es como un sueño equivocado, por eso propongo otro ritmo de existencia, más lento pero con circulación de sentido, sinónimo para mi de evolución.

2-En el segundo video creo un espacio de violencia permitida. Concretamente destruyó coches de juguetes. El coche como simbolo de velocidad. Para poder dar espacios a nuevas formas de habitar el mundo emerge espontáneamente una especie de violencia “individual” como liberalización y extensión de mis derechos.

3-El último es un collage y una memoria del pasado. De algo que ocurrió antes de una catastrófe. Imágenes en blanco y negro de carreteras, caminos industriales por los cuales caminamos. Dibujos por encima de los fotogramas con palabras y pintura roja.En la última parte aparezco como una vendedora de flores en una ciudad con mascarilla puesta.
( Las flores son rosas rojas, pero van cambiando de color según avanza el video, es el único elemento que tiene color porque eran representativas de la belleza ,son también un elemento esperanzador).


Con esta obra artística se intenta buscar un intercambio entre las artes escénicas y las artes visuales , así como unir los conceptos de transformación del arte contempóraneo con el arte vivo de la danza o teatro.

Se intenta traer al espacio escénico nuestro primer escenario: la ciudad, la calle, la realidad exterior en la que vivimos como espacio de representación. Este otro escenario y el lugar que en él ocupa el sujeto es precisamente lo que quiere mostrar este proyecto. La realidad del mundo en que vivimos tiende a abolir la distinción entre lo teatral y lo real. El mundo contempóraneo ya es un inmensa representación. El sujeto busca continuamente su lugar en él. El proyecto no cesa de poner en escena esa inquietud e invita a una interrogación sobre el lugar del sujeto en la sociedad contempóranea.

Los espacios escénicos, las creaciones visuales así como el vestuario formán parte de la misma concepción conceptual de la obra. Este trabajo posee un carácter holístico, es decir que cada parte individual será una obra independiente en si misma.

Este proyecto contará con la ayuda de Xavier Alberti: director de escena catalán, Alfonso Pexegueiro: escritor gallego, Gael Herrera: montadora, editora de imagen profesional gallega.

Es una exposición en vivo, un proceso más cercano al de un artista creando su obra para un museo pero ayudándose de las artes escénicas para darle vida en un espacio escénico; es decir una obra en movimiento donde el artista al igual que un actor o un bailarin ejecuta su arte en el presente. Para ello utilizo diferentes herramientas de diferentes disciplinas artísticas: la danza, el teatro, la performance, el arte gráfico y visual, el reciclaje artístico presente en el espacio escénico y en el vestuario.

lunes, 24 de marzo de 2008